Η αρχαία πόλη Υάμπολις στο Καλαπόδι Φθιώτιδας

Η Υάμπολις ήταν αρχαία πόλη της Φωκίδας. Βρισκόταν κοντά στα σύνορα με τους Βοιωτούς και την Οπουντία Λοκρίδα, λίγο πιο βόρεια από τον Ορχομενό. Σύμφωνα με τον Παυσανία η Υάμπολη οικίστηκε από τους Ύαντες, οι οποίοι εκδιώχθηκαν από την περιοχή της Θήβας από τους Καδμείους, όπως περιγράφει ο Παυσανίας.

Ιστορία

Η πόλη αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Όμηρο [1] αλλά δεν είναι βέβαιο ότι η ομηρική Υάμπολις βρισκόταν στην ίδια θέση με την μεταγενέστερη Υάμπολη. Κατά τους Περσικούς πολέμους η Υάμπολη ήταν μία από τις φωκικές πόλεις που καταστράφηκαν από τον στρατό του Ξέρξη [2]. Η πόλη ξαναχτίστηκε αλλά τον 4ο αιώνα π.Χ. καταστράφηκε για δεύτερη φορά από τους Μακεδόνες του Φιλίππου Β΄. Ξαναχτίστηκε κατά την ρωμαϊκή περίοδο από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό.

Μετά την καταστροφή της Υάμπολης, είναι πιθανό να δημιουργήθηκε οικισμός στην περιοχή του Καλαποδίου και είναι ιστορικά τεκμηριωμένο ότι και τους βυζαντινούς χρόνους , οι δημοσιεύσεις του γερμανού αρχαιολόγου Rainer Felsch, το 1996 επιβεβαιώνουν την οίκηση.

Η μορφή της οικονομίας του τόπου αυτού ήταν κατά κύριο λόγο γεωργική και κτηνοτροφική και επηρέασε κατά λόγο τον πολιτισμό και την λατρεία των κατοίκων.

Αυτοί συμμετείχαν στην Φωκική Συμπολιτεία (Φωκικό Κοινό), την οποία ίδρυσαν οι Φωκείς και, δεν απουσίασαν από τα σημαντικά γεγονότα, τα οποία διαμόρφωσαν την αρχαία ελληνική ιστορία.

Πρωταγωνίστησαν στους ιερούς πολέμους και κατά την εξιστόρηση του Α΄ιερού πολέμου στα μέσα του 6ου π. Χ. αιώνα, αναφέρεται ότι το ιππικό των Θεσσαλών ερχόμενο από τις Θερμοπύλες θα περνούσε το στενό πέρασμα της Υαμπόλεως, κατευθυνόταν προς την Ελάτεια και τα πεδινά μέρη κατά μήκος του Κηφισού (Παυσανίου, Φωκικά Χ. 1,3).

Κι ο Πλούταρχος στο βιβλίο του «Γυναικών Αρεταί» αναφέρει ότι η μεγαλύτερη σύγκρουση του πρώτου ιερού πολέμου έγινε στις Κλεωνές της περιοχής της Υαμπόλεως, (σημερινή τοποθεσία Βάλτετση ένα περίπου χλμ. Νοτιοανατολικά του αρχαιολογικού χώρου), όπου οι Φωκείς κατατρόπωσαν τους Θεσσαλούς.

Ο Ηρόδοτος αναφέρει (Η28) αναφέρει ότι η Υάμπολις ήταν η μόνη είσοδος της Φωκίδας για τους κατερχόμενους από το βορρά προς τον νότο.

Αντιτάχθηκαν στην κάθοδο του Φιλίππου των Μακεδόνων και το 338 π.Χ. βοήθησαν τους Αθηναίους στη μάχη της Χαιρώνειας. Μαζί με άλλους Έλληνες απέκρουσαν το 279 π.Χ. τους Γαλάτες στις μάχες Θερμοπυλών και Οίτης.

Η πόλη τότε διέθετε αγορά, βουλευτήριο και ένα θέατρο. Από την αρχαία πόλη σώζονται σήμερα τμήματα των τειχών της κοντά στα χωριά Έξαρχος και Καλαπόδι.

Αρχαιολογικός Χώρος και Ευρήματα

Ο αρχαιολογικός χώρος της Υάμπολης βρίσκεται ανατολικά του Καλαποδίου και είναι έκτασης χιλίων (1000) στρεμμάτων.

Από επιφανειακά ευρήματα στην τοποθεσία Αγ. Ειρήνη Καλαποδίου έχουν έρθει στο φως ίχνη νεολιθικού οικισμού. Τα ευρήματα αποτελούνται από εργαλεία καθημερινής χρήσης από σκληρή πέτρα και οψιανό που προέρχεται από τη Μήλο. Σημαντικά είναι κα τα ευρήματα από τον περίβολο του Ιερού στους Αγ. Αποστόλους τόσο της Μεσονεολιθικής εποχής όσο και της εποχής του Χαλκού, σε αυτά περιλαμβάνονται πέτρινα τσεκούρια, ένα κεραμικό όστρακο βαμμένο κόκκινο, όστρακα και τρίποδες.

Κατά τις ανασκαφές το 1973 από τον Γερμανό αρχαιολόγο Rainer Felsch του Γερμανικού Αρχαιολογικού ινστιτούτου και πολυμελή ομάδα επιστημόνων στην θέση Αγ. Απόστολοι που βρίσκεται 700 μ. ανατολικά του Καλαποδίου επί της δημόσιας οδού Αταλάντης-Δελφών και σε ύψωμα 500 μ. ανακαλύφθηκαν μια διαδοχή στρωμάτων από την Υστερομυκηναική εποχή μέχρι τον 4 αιώνα π.Χ., αποκαλύφθηκε ο ναός της Ελαφηβόλου Αρτέμιδος.

Ο ναός είναι περίπτερος δωρικός με πρόναο, οπισθοδομή, σηκό και άδυτο, έχει μήκος 45,80 μ με 14 κίονες και πλάτος 19,26 μ με 6κίονες και 520 σπονδύλους συνολικά. Η οικοδόμηση του άρχισε το 426 π.Χ. και τελείωσε το 420 π.Χ , τα σχέδια του είναι της Αθηναϊκής Αρχιτεκτονικής σχολής του 5ου αιώνα π.Χ., παρόμοια με αυτά του Παρθενώνα και κατά μια εκδοχή χωρίς αυτό να είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο ο αρχιτέκτονας του ήταν ο Ικτίνος.

Κάτω από τον ναό βρέθηκαν μια σειρά άλλων ναών κλασσικής περιόδου με πρώτο το Ιερό Μυκηναϊκής εποχής που αποτελούνταν από κτίριο και τάφρο θυσιαστηρίου. Το ιερό αυτό χρονολογείται από το 13ο αιώνα π.Χ. αποτελεί το μοναδικό οργανωμένο ιερό Μυκηναϊκής εποχής στον ελλαδικό χώρο και λειτούργησε έως το 850 π.Χ. Στο ιερό αυτό βρέθηκαν μεγάλος αριθμός μεταλλικών αντικειμένων, κοσμημάτων, ειδώλων και αγαλματιδίων.

Κατά την Γεωμετρική περίοδο μεταξύ του 850-820 π.Χ. κατασκευάστηκαν στην ίδια τοποθεσία ένα ιερό με δυο ναούς μετρίου μεγέθους, ο ένας στο νότο πάνω στο Ιερό Μυκηναϊκής εποχής αφιερωμένος στην Άρτεμη και ο δεύτερος προς το βόρειο μέρος σε παρθένο έδαφος με βωμό τύπου εστίας αφιερωμένος στον Απόλλωνα καθώς και μια πλατεία λατρευτικών εκδηλώσεων μπροστά από τους δύο ναούς. Τα αφιερώματα που βρέθηκαν στις ανασκαφές ήταν κυρίως τρίποδες, κοσμήματα και σιδερένια όπλα.

Σύμφωνα με τον Rainer Felsch ο ναός του Απόλλωνα έχει μεγάλη ιστορική σημασία καθώς εισάγεται στο χώρο της κεντρικής Ελλάδας η λατρεία του Απόλλωνα για πρώτη φορά.

Τις πρώτες δεκαετίες του 7 ου αιώνα π.Χ. κατασκευάστηκαν δυο νέοι ναοί στην ίδια θέση με τους παλαιότερους, μεγαλύτερου μεγέθους, οι ναοί αυτοί είναι από τους πρώτους πρόστυλους ναούς που έχουν βρεθεί στον ελλαδικό χώρο και λειτούργησαν έως τις αρχές του 6ου αιώνα οπότε και καταστράφηκαν από πυρκαγιά.

Μετά τη νίκη των Φωκαίων στον πρώτο ιερό πόλεμο το 560 π.Χ. αποφασίστηκε το ιερό αυτό του Καλαποδίου να καταστεί τόπος λατρείας ολόκληρης της Φωκίδας ώστε να εορτάζονται τα Ελαφηβόλια, για το λόγο αυτό με μια επίχωση ισοπέδωσαν το μέρος που βρίσκονταν οι προηγούμενοι ναοί και οικοδόμησαν δυο νέους ναούς, περίπτερους, παράλληλα ο ένας με τον άλλο. Στο βόρειο τμήμα τοποθετήθηκε ο ναός που ήταν αφιερωμένος στον Απόλλωνα, είχε μήκος 44,50μ, με 18 κολώνες και πλάτος 14μ, με 6 κολώνες. Ο δεύτερος ναός μικρότερος σε μέγεθος είχε μήκος 26,28μ, με 11 κολώνες και πλάτος 13,62μ, με 6 κολώνες τοποθετήθηκε στο νότιο τμήμα . Και στους δύο ναούς υπάρχουν ανάκατα ξύλινες και πέτρινες κολώνες και οι τοίχοι τους ήταν κατασκευασμένοι από ωμές πλίνθους καλυμμένες με σοβά ενώ οι στέγες αποτελούνταν από χοντρά κεραμίδια επάνω σε ξυλοκατασκευή. Οι δύο αυτοί ναοί καταστράφηκαν το 480 π.Χ. από τον Ξέρξη.

Στη συνέχεια μετά τη νίκη των Ελλήνων εναντίον των Περσών αποφασίστηκε η κατασκευή ενός μόνο ναού πάνω στα ερείπια των δυο προηγουμένων, στο νότιο τμήμα, αφιερωμένο στην Άρτεμη ενώ στο βόρειο τοποθετήθηκε και ο βωμός. Ο βωμός αυτός, μοναδικό εύρημα σε όλη την Ελλάδα, βρέθηκε άθικτος με όλα τα σκεύη της τελευταίας ιεροτελεστίας όπως δαχτυλίδια, καρφίτσες της Γεωμετρικής και της Αρχαϊκής εποχής, μια μεγάλη σούβλα για ψήσιμο, μια πήλινη γυναικεία μάσκα καθώς και ένας χάλκινος κούρος, μοναδικός στην Ελλάδα, κατασκευασμένος γύρω στα 500-490 π.Χ. σε τοπικό εργαστήρι. Με την αποπεράτωση του ναού ήρθε και η καταστροφή του με τον μεγάλο σεισμό του 426 π.Χ.

Μετά τον σεισμό άρχισε η κατασκευή του τελευταίου ναού σε σχέδια της Αθηναϊκής Αρχιτεκτονικής του 5ου αιώνα π.Χ. σχολής έως την τελική του καταστροφή από τον Θεοδόσιο Ά.

Τα ευρήματα από τις ανασκαφές φυλάσσονται στο αρχαιολογικό μουσείο Λαμίας, και στο αρχαιολογικό μουσείο Αταλάντης.